Bir çox şərhçilər Ermənistan-Azərbaycan münaqişəsi ilə bağlı mövzularda danışarkən orta və daha doğrusu müşayiətedici amillərə diqqətlə yanaşırlar. Bunların arasında danışıq qruplarının formatı və tərkibi, görüşlərin yeri, növbəti görüş üçün "yaxşı xidmətlər" göstərən ölkənin motivasiyası və s.
Ancaq bütün bu müxtəlif “üz qabığ”ların arxasında əsas sual qalır - iki ölkə arasında gələcək sərhəd sualı.
Ermənistan Rusiya imperiyasının genişlənməsi dövründən və onun bolşevist klonu SSRİ-nin ekspansiyası dövründən açıq şəkildə öz ərazisinin "zirvə" dövləti olduğunu iddia edir.
Eyni zamanda o:
- qonşularla münasibətdə genişlənmə siyasətinin hüquqi və ideoloji əsaslarından əl çəkmir;
- Azərbaycana qarşı silahlı təcavüzün həyata keçirilməsində siyasi və mənəvi məsuliyyətdən imtina edir;
- aqressiyanın nəticələrini kompensasiya etmək istəmir;
- öz nəzarətində olan ərazidə yerli sakinlərə qarşı tarixi ədalətin bərpası mövzusunu nəzərdən keçirmək istəmir.
Onun mövqeyinin bu parametrləri belə nəticəyə gəlmək olur ki, erməni siyasi elitası 30 il əvvəl başladığı münaqişədə uduzan tərəf Ermənistanın olduğu reallığını anlamır və ya qəbul etmək istəmir.
Paşinyanın təşəbbüsü ilə bu gün danışıqlar masasında hüquqi statusuna görə Azərbaycanın təklif etdiyi hərtərəfli müqavilə deyil, niyyət bəyannamələri olan “çərçivə sülh müqaviləsi” layihəsi dayanır.
Yuxarıdakıları nəzərə alsaq, siyasi marqinalların azad edilmiş kəndlərə görə qaldırdığları "stəkanda fırtına" erməni gündəmini təbliğ etmək məqsədi güdən teatr tamaşasından başqa bir şey deyil....
